حاج آقا پناهیان

بسم الله الرحمن الرحیم

 

نمی دانم ایشان گفته بودند..

یا فرد دیگری ..

 

ولی این دیالوگ ها ..

از این ساختمان وجودی است...

 

تزودا آن خیر زاد تقوی ...

 

در هر صحنه ای ..

یک سری ممکن الوجود وجود دارند ..

 

در، دیوار، انسان، پنجره و غیره ..

 

اینجا انسان باید تصمیم بگیرد..

انسان در هر محیطی باید تقوا داشته باشد و تقوا جمع کند.‌.

چه مثل حضرت یوسف علیه السلام در ته چاه..

چه مثل حضرت یونس علیه السلام در بطن ماهی ...

چه مثل حضرت ایوب علیه السلام بدون هیچ بعد سلامتی ولی با خدا..

 

این ها همه بن بست است..

انسان است و هیچ راه نجات ..

 

برای انسان با خدا بن بستی نیست..

 

البته این حس را شهریور داشتم.

موقعی که نفس نمی توانستم بکشم..

مقاله نمی توانستم بخوانم..

 

خلاصه مثل دختری دو ساله ..

با خود می گفتم چگونه قرار است از این کودک محافظت کنم.‌..

 

کودکی که کودک است‌‌‌.

و دیگران بزرگ اش می دانند..

 

کودکی که دیگران در حد انسان بزرگ از او توقع دارند.‌

مثلا فرض کنید یک دانش آموز شاگرد اول سمپاد..

مغز اش در حد بچه دوم دبستان بلا استفاده شود..

 

از چه چیزی باید محافظت کند..

از پاکی اش..

از معصومیت اش..

از نورانیت اش ...

 

بن بست یعنی اینکه نتوانی در همین مسیری که هستی ادامه دهی...

کلاس اولی بروی کلاس دوم..

...

 

این هم راه دارد ..

اللهم ارزقنی ذهن و تنبیه..

این هم خدا آماده است برای اینکه انتخاب از تو ببینید..

 

و وسیله دهد برای پا در رکابی...

 

 

من در حال احتضارم..

فقط باید از این کودک معصوم در حد وسع محافظت کنم...

که بار گناه اش را زیاد نکند..

 

و برای محیط اجتماعی ...

آورده خوبی داشته باشد..

 

خون سیاه مغزم را باید سریع تر تخلیه کنم..

تا ببینیم آن دنیا بهشتی می شویم..

یا جهنمی...

 

می خواستم کیارش را درمان کنم..

می خواستم به فاطمه کمک کنم..

 

خودم دارم می شوم شبیه کیارش ..

دارم می شوم شبیه فاطمه..

 

خدایا همه ما را با هم شفا بده...

 

یاحق