عراق

بسم الله

نمی دونم از کجا بگم 

از مسجد حنانه

از مسجد سهله

یا از مسجد کوفه 

چیزی که برام جالب بود

عطری بود که تو فضا پخش بود

عطری که سر قبر شهید پلارک (فک کنم) بود

انتظار داشتم همه جا خاکی باشه

انتظار داشتم مثل جنوب باشه

ولی همه جا 

رنگ شهر و شهرنشینی به خودش گرفته بود

شهرایی که رفتیم همه شون رنگ خاکستری داشتن

رنگ غربت، رنگ حزن، رنگ یک اندوه همیشگی

به خصوص شهر کاظمین خیلی محزون بود

خیلی بیش از حد دلگیر بود

هرچند تازه ما توی نجف فهمیدیم کجا اومدیم 

و کلا تا نجف هیچی نمی فهمیدیم

ولی . . . 

پیاده روی که شروع شد، خیلی چیزا شروع شد خیلی

اون جا بود که آدم خودش رو می شناخت و بقیه رو هم . . . 

مردم عراق خیلی عزیز بودن خیلی

خیلی بزرگوار بودن خیلی

خیلی اهل دل بودن

شاید خودشون هیچی نداشتن ولی دل بزرگی داشتن

تازه اون جا می فهمیدی که مهمون نوازی یعنی چی

تازه اون جا می فهمیدی معرفت یعنی چی

تازه اون جا می فهمیدی سخاوت یعنی چی

قدیما نسبت به مردم عراق بی تفاوت بودم 

ولی الان مسلمون واقعی هر جایی که باشه

چه عراق، چه پاکستان،چه هند، چه لبنان و . . . 

هر جایی که باشه دوست شون دارم 

و همون قدر که حفاظت از مردم کشورم برام مهمه

و همون قدر که آسایش و رفاه مردم کشورم برام مهمه

دوست دارم اون ها هم در امنیت و آسایش و آرامش باشن چون خواهرم هستن چون برادرم هستن

اگر ما در حفظ آرامش شهرهای اون ها نقش داشته باشیم

به شخصه برای این نیست که اون ها سنگر ما باشن؛ نه

ما عاشق اون ها هستیم، ما همه از یک جنس ایم

ما همه پدر و مادر مشترکی داریم 

امام علی (علیه السلام) و حضرت زهرا (سلام الله علیها)

همون قدر که جون ما برای ما ارزشمند

جون هر مسلمانی در سرتاسر جهان برای ما ارزشمند

و هر چیزی رو که برای خودمون بخواییم برای عزیزان مون در سرتاسر جهان هم می خواییم

ما عراقی ها، لبنانی ها، پاکستانی ها، هندی ها و تمام مسلمانان واقعی جهان رو دوست داریم

و اون هم از ته دل و عمق وجود

خدا حافظ همگی مون باشه

یاحق