سکوتی چند

بسم الله

سلام بر تمام برآب نشین ها

آدم بعضی وقتا باید سکوت کنه تا سکوت عالم رو بشنوه

در این اعتکاف فهمیدیم خیلی حرف می زنیم خیلی

البته حرف زدن ما از نوع نوشتن تا کلام

یه مدت می خواییم سکوت کنیم

یه ذره دوز نوشابه باز کردن خودمون برای خودمون زیاد شده

یه ذره رنگ خودمون تو عالم خودمون پر رنگ شده 

یاد امام (ره) افتادیم و منبر نرفتن شون

یاد بی خود شدن ایشون

خوبه یه مدت ما هم سکوت کنیم تا بدونیم با سکوت ما هم دنیا می گذره

بدونیم ما هر چی هم بزرگ باشیم آخرش چند سانتی متر مکعب بیشتر تو این فضا جا اشغال نمی کنیم

.

.

و حتی اگر فضای ذهن مون بی نهایت باشه

فضای جسم مون خیلی کوچیک

و در عالم هیچ هستیم

در اعتکاف فهمیدیم 

آدما وقتی خوابن هیچ اثری نمی تونن بذارن

ولی وقتی بیدار می شن ممکنه آدم بکشن و یا آدم زنده کنن

یه مدت هست احساس می کنم از خدا فاصله گرفتیم

نمازهامون، قرآن هامون، درس خوندن هامون

هیچ کدوم بوی خدا نمی ده

بوی ما می ده، بوی خاک متعفن، بوی میتی که چند روز جنازه اش گوشه زمین مونده

خلاصه می خواییم بریم و دنبال خود از دست رفت مون بگردیم

همون خودی که بی خود بود ولی با خدا . . . 

شاید هم متصل بشه به یک سفر عزیز و بعد هم هجرت مقطعی مون به دیار کریم

خلاصه اینکه به عزت این ماه عزیز ما رو حلال کنید

این دفعه رفتن مون ان شاءالله جدی

عبد الله باشید

و الله در تمام مراحل زندگی تون پشت و پناه تون باشه

در پناه هو

یاحق