مهمان و بهار

بسم الله

جالبه وقتی مهمانی می یاد خونه ی آدم

بستگی به اهمیتی که مهمان برای ما داره 

شروع می کنیم به تمیز کردن خونه و آماده شدن برای حضور مهمان

اگر مهمان یک خونه عزیز باشه به اندازه ی عزتش و شخصیتش خونه رو تمیز می کنیم

اگر مهمان یک شهر مثل رهبر عزیز باشه کل شهر رو تمیز می کنیم

اگر مهمان یک کشور عزیز باشه شاید فرش قرمز پهن کنیم

.

.

یه سؤال انگار باورمون شده که هیچ وقت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار نیست مهمون مون بشه

یادم می یاد پدر بزرگ مادر بزرگامون هر روز صبح زود پا می شدن و کوچه رو آب و جارو می کردن به امید مهمون

یادم می یاد پدربزرگ مادربزرگامون همیشه لنگه ی در خونه شون رو باز می گذاشتن برای اومدن مهمون

انگار ما این قدر محو زندگی روزمره مون شدیم که انگار نه انگار ما یک مهمون داریم که منتظر اومدن شیم

شاید اگر همه ی ما دست به دست هم می دادیم و یک روز رو با نیت آمادگی برای اومدن مهمون

هم خودمون، هم خونه مون، هم محیط درس و کارمون، هم شهرمون و. . رو آب و جارو می زدیم

این قدر مهمون مون عزیز و مهربون بود که دعوت صاحب خونه رو رد نکنه 

آخه مؤمن دعوت مؤمن رو رد نمی کنه  

.

.

شاید ما باور کردیم که مهمونی وجود نداره و مهمونی قرار نیست بیاد وگرنه . . . . 

اومدن بهار ارزش خونه تکونی رو داره

اومدن حضرت چی اونم ارزش خونه تکونی رو داره؟؟؟

کاشکی یک بهاری حضرت هم هم راه بهار می اومدن به خونه ی ما . . . .

دلم برای این جور بهاری تنگ شده

یاحق