دین و سیاست

بسم الله

قافله عشق آمد، تا هنگام نماز صبح به "بیضه" رسید. 

که منزل گاهی است میان "عذیب الهجانات" و "واقصه" 

حر بن یزید نیز با سپاهش . . 

عجبا آنان نماز را با امام به جماعت می گزارند!

اگر او را در نماز به مقتدایی پذیرفته اند، 

پس دیگر چه داعیه ای بر جای می ماند؟

راوی: اگر کسی بینگارد که جدایی دین از سیاست تفکری است خاص این عصر، در اشتباه است. 

بیایید و ببینید که این جا نیز، نیم قرنی پس از حج الوداع

همان انگار باطل حاکم است 

حکام جور را در همه ی طول تاریخ چاره ای نیست جز آن که داعیه دار این اندیشه باشند،

اگر نه، مردم فطرتا پیشوایان دین را به حکومت می پذیرند و حق هم همین هست. 

اما در این جا نکته ی ظریف دیگری نیز هست؛

ظاهر دین، منفک از حقیقت آن

هرگز ابا ندارد که با کفر و شرک جمع شود

و اصلا وقتی که دین از باطن خویش جدا شود

لاجرم به راهی این چنین خواهد رفت. 

پی نوشت: بخشی از کتاب فتح خون نوشته سید مرتضی آوینی