متخلق شدن به اخلاق دوست . . . .

بسم الله

و آنگاه که جان و دلت را از تمام رنگ های دنیا می شوری

از تمام آدم هایش

از تمام شادی و غم هایش

از تمام سرازیری و سربالایی هایش

و آنگاه که بر فراز قله عشق متوقف می شوی و آن جا مأمن می گزینی

نمی دانم قله چه کوهی است ولی شاید قله کوه جودی باشد . . . 

و صدای زیبای پرندگانش که ذکر خدایشان را می گویند گوش تو را می نوازد

و موسیقی خانه ات می شود

و نسیم ملایم بهاری دست نوازش بر صورتت می کشد

و هوای مطبوع خانه ات می شود

و نور خورشید زیبایش، چشمه روحت را می نوازد

و به سرایت نور می بخشد

و تو را به یاد نغمه های دل انگیز داوود نبی می اندازد و حال او در دامان کوه . . . . 

و بهشتی که در همین نزدیکی است . . . 

سبزه های باطراوت فرش سرایت می شوند

و آسمان با سخاوت سقف خانه ات

و شبنم های زیبا عصاره وجودت 

و درختان مهربان ستون های خانه ات

و برگ های عزیزشان سایبان خانه

و تو چه زیبا منزل بزرگی را برگزیده ای

که خوان خانه ات سراسر زمین است

و شیر ابش آبشاران

و غذایش تمام میوه های عالم

آری بزرگ که می شوی

خانه ات هم بزرگ می شود

به وسعت تمام زمین

صدای مورچه های زیبا را شنیده ای که چه می گویند؟

صدای آهوان وحشی را چه؟

صدای نغمه های زیبای بلبلان را حتما در اقلیم عشق شنیده ای . . . . 

آری بزرگ که می شوی 

صدای تمام هستی را می شنوی

آخر آن ها اهل حرم می شوند

و اهل حرم صدای هم را خوب می شنوند

با خنده شان می خندند و با گریه هم می گریند

آری بزرگ که می شوی

حتی اگر به بزرگی لشکر سلیمان نبی را داشته باشی

باز هم حواست به موری هست که زیر پای لشکرت له نشوند . . . . 

آری اول روحت بزرگ می شود که تو صاحب لشکری بزرگ می شوی

آخر خدا هر کسی را امیر لشکرش نمی کند

امیر لشکر خدا باید

دلی رئوف داشته باشد بزرگتر از وسعت تمام جهان

و دستی دهنده داشته باشد بزرگتر از دست پهناور آسمان

خلیفه خدا باید حواسش به مور خانه خدا باشد همان گونه که خدا حواسش هست

برای خدا فرقی نیست بین مور و بزرگ ترین موجودش

آخر او رب همه هست 

آری او رب العالمین است

وقت آن شده است 

که تو هم در اندازه خودت رب العالمین شوی

بسم الله الرحمن الرحیم 

پشت و پناه و امان راهت باشد

 

در پناه حق