سیلی باد

بسم الله

و آنگاه که باد می خواهد تو را با خود ببرد

به فراسوی بی کران ها

و تو عاشق پروازی

هرچند که آسمانت طوفانی باشد

گاه گاهی مسیر باد تو را به عقب می زند

بر صورتت سیلی می زند

ولی تو پر پرواز داری

هرچند نای مقاومت در برابر سیلی های باد را نداشته باشی

چونان مورچه ای که صعود را می خواهد

آن هم از دیواری صاف

ولی خالق مهربانش که روح صعودش را می داند

دست و پایی کشسانش داده 

که هر چند بار هم 

که کشش زمین او را از صعود باز بدارد

و بر زمینش زند

بار دیگر قامت خمیده خود را صاف کند

و باز شروع کند به صعود

چراکه او زمین را نمی خواهد

و فراخی آسمان را خوب دیده است

او پرواز را نمی داند

ولی لذتش را چشیده است

خورشید آسمان بدجوری چشمانش را ربوده

و دیگر نای زمین دیدن برایش باقی نگذاشته

حال حتی اگر او بخواهد به زمین هم بنگرد

چشم دیدن زمین را ندارد

چشمش از دیدن خورشید سفید شده . . . 

 

کردگارا پرنده ی وجودم چشمانش سفید شده

حتی اگر در طوفان آسمانت رهایش سازی

خورشید آسمانت چنان مجذوبش کرده

که توان بازگشتن را ندارد

ولی می دانم که رهایش نمی سازی

خدایا باد را با او هم جهت ساز

نای سیلی هایش را ندارد

و خدایا سیرابش کن

چشمش دیگر طاقت سراب ندارد

یاحق