فرهنگ سازمانی

بسم الله

جالبه تازگی ها تو عاقل بودن خودم موندم

همیشه فکر می کردم آدم اگه آینده رو بدونه می دونه چه جوری درست گام برداره

همیشه فک می کردم مشکل علمه

ولی الان می فهمم نه مشکل علم نیست

مشکل ساختار و فرهنگ سازمان هست

بودن علم کافی نیست

باید بستری وجود داشته باشه که علم رو بپذیره

مثلا شهید بهشتی یا علمای دیگه چه همه حرف درست می زنن

ولی کی به حرفاشون گوش می ده؟؟

الان سؤالم دقیقا این هست

که اگر آدم یه سری علم پیدا کنه

چه شکلی می تونه آدما رو قانع کنه که از این علم استفاده درست کنن

وگرنه به نظرم آدمی که کره مریخ رو کشف کنه

ولی نشه از این کره استفاده ای کرد

چه فایده ای داره؟؟؟؟

درسته بالاخره یه روز اون علم به درد می خوره

ولی اگه اون علم تاریخ مصرف داشته باشه چی؟

اگه الان وقت استفاده ازش باشه چی؟

اگه بعدش خسارت جدی ببینیم چی؟

مشکل ما این هست که در ورود به سازمان ها

بیشتر از اینکه هدف سازمان برای ما مهم باشه

منافع شخصی مون مهم هست

مثلا حقوق مون

جایگاه مون

خب که چی؟؟

هر چی باشه عقلم ناقص هست

ولی سعی کردم هیچ وقت تو عمرم از روی احساس تصمیم نگیرم

ولی گویا هیچ کی حاضر نیست به حرف ما گوش بده

الان نیاز اصلی کشور ساختار یکپارچه هست

یه شرکتی که برنامه نویسی کامپیوتری یاد داشته باشه

و یه شرکتی که حاضر باشه برای خودش هزینه کنه

و از طرفی زنجیره عرضه اش زیاد پیچیده نباشه و جمع و جور باشه

کافیه تا یه اتفاق بزرگ تو اقتصاد اصناف مون بیفته

شرکت دومش هست ولی اولش نیست

کاشکی یه ذره این قدر همه به ما نمی گفتن ایده آل فکر می کنی

کاشکی یه ذره به همین قسمت کامل عقل ما اعتماد می کردن

هی روزگار . . . .  

هر چه خدا خواهد

یا حق