عرش (شب قدر)

بسم الله

خوب گوش فرابده صدایش را می شنوی؟

صدای باد را می گویم

گویی آمده تا زمین را با خود به آسمان برد

زمینی ای را که در زمین ریشه ندوانیده و نای رفتن به آسمان را دارد

طوفانی به پا شده و می خواهد هر جور که شده زمین را از جا بکند

ولی حیف از باتلاق و باتلاق نشینان

وگرنه کافی بود

سوار بر قالیچه ی باد شوند و به عرش روند،

آری شب قدر که می شود

آسمان به پیشواز زمین می آید

تا زمین را با خود به آسمان برد و عاشق را به معشوق رساند

و عرش محلی شود برای پیوند زمین و آسمان

شب قدر که می شود

 مهمانی خدا رنگ و بوی دیگری دارد

خدا خانه ی خویش را مهیا می کند

تا اهل حرم را به حریم مقدس خویش آورد

عمری را او نزدیک بود و بنده هایش دور

حال وقت آن است که هم او نزدیک باشد و هم بنده های پاکش

آری شب قدر که می شود

زمینی های آسمانی بر سر در عرش فرود می آیند

و اگر اذن دخولشان دادند

نعلین از پا درآورده و سجده کنان وارد قلمرو عشق می شوند.

در این وادی هر عاشقی خود به خود گردنش به زیر خم می شود

چرا که چشم را طاقت دیدن عظمت نور نیست

و زیر پایش چه زیبا آبی است،

آبی که نور صورتش را جلا داده

و نای دیدن نور در آب هست و در غیر آب نیست

نگران نباش آن جا که روی، پایت خیس نمی شود

بینتان شیشه های بلورین قصر سلیمان نبی است

شیشه هایی که نور را منعکس می کنند و مشکاتی است برای خود

رقص نوری است زیبا و دیدنی

آن جا که رسی، چشمه ی وجود را دریابی

دست در آب زنی

و روح عاریتی خود را با نور پیوند دهی

حال دیگر روح تو نیز، مشکاتی می شود برای خود

امید است که حجره ای یابی و در منزلگاه عشق مسکنت دهند

وگرنه باز باید برگردی و حال حواست باشد که تا شب قدر بعدی

مشعل وجودت بی فروغ نگردد و جواز حضور مجدد را از دست ندهی

امیدوارم خدا پشت و پناهت باشد . . . .

در پناه حق