آخرین سفر

بسم الله

هان ای عزیز دل

آخرین سفر را می خواهم برایت بگویم

سفری همیشگی

سفری با یک همسفر و تنها نیز با یک همسفر

سفری که یک دور است مدام هجرت است و وسعت است و رجعت

هجرت از خود، وسعت خود و بار دیگر رجعت به خود

هجرت و رجعتی است به مرکزیت یگانه خدای هستی

ولی مابین هر هجرت و رجعت منازلی است متفاوت

در هجرت و رجعت اول شاید دو منزل را طی کنی

در هجرت و رجعت دوم شاید سه منزل را 

و امید است که در هجرت و رجعت آخر

هفت آسمان را طی کنی و تهی از خود شوی و سراسر وجودت را نور فراگیرد

آری سفر همان سفر اول است، سفر گذر از خود 

ولی منازلی دارد

و هر منزل توشه ای متناسب به خود

شاید سفر اولت گذشتن از دیارت باشد

سفر دومت گذشتن از جانت

و سفر آخرت گذشتن از اسماعیل زیبایت

نمی دانم چه سرَی است که منزل آخر

همه یافتن آب است برای عزیز دردانه ی دل

شاید صحرایش مهم نیست آبش مهم است

شاید آبش مهم نیست اسماعیل  و یوسف و علی اصغرش مهم است

نمی دانم

آنچه می دانم این است که سفر آخر توشه ای می خواهد 

برای گذر از هفت آسمان

گذر از هفت لایه وجود

گذر از هفت اقلیم عشق

خروج از خودی می خواهد به وسعت رب العالمین

به وسعت الرحمن الرحیم

به وسعت شناختن عظمت یوم الدین

به وسعت شناختن یگانه صراط المستقیم

و رسیدن به رتبه ی خلیفه الهی که همان یگانه نعمت الهی است

آری زین پس سفر یکی است

و همه برای رسیدن به آخرین سفر

این بار باید بسم الله را با عمق دل بگویی تا به عمق عرش دست یابی

در این سفر کافی است تنها بنده ی خدا باشی و از او استعانت گیری

در این سفر امید است خدا پشت و پناهت باشد 

و چه خوب است که اسمت هاجر باشد . . . 

زین پس هربار که بسم الله می گویی

به این امید باش که هجرتت رجعتی نداشته باشد و آخرین سفرت باشد

هفتمین شوط دل را می گویم به دور کعبه ی دل

یادت باشد لحظه ورود و دیدن چراغ سبز سوره ی حمد را با عمق جان بخوانی . . . .

در پناه حق