واجب ساختنی :)
بسم الله
من عاشق حرفای حاج آقا بهرامی ام
. شما اگر یک درخت را دوبار جا کَن کردید دیگر رشد نمی کند.
برای همین در نهالستان ها درخت را در یک ظرف عمل می آورند که دیگر نیاز نباشد آن را از زمین در آورند و به جای اینکه نهال را از زمین در آورند ظرفِ آن را می شکنند.
منِ انسان هم اگر در این امور جور واجور پراکنده شوم، معلوم است که رشد نمی کنم.
یک دم گرفتار دغدغه ی خانوادگی باشم. سپس از آنجا مرا بکنند و گرفتار دغدغه ی تحصیلی شوم، سپس دغدغه ی اقتصادی داشته باشم. معلوم است که من هیچ جا بند نمی شوم. من باید در یک نقطه مستقر شوم تا در آنجا ریشه بدوانم. این خطی که ما درست کردیم برای این است.
ما کار را به بندگی رساندیم و بندگی را به زمین آوردیم و گفتیم ترک محرمات و انجام واجبات. برای این که این بشود ریشه ی ما و از همین نقطه به همه جا ورود کنیم و هر دغدغه ای را با این بسنجیم.
وقتی که می بینم فلان کار نه واجب است و نه حرام، من در انتخابش آزادم و اگر خواستم آن را انجام می دهم. از این نقطه که ورود می کنم می بینم ده تا کار، واجب می شود.
اگر ده تا کار را نمی توانم انجام دهم، نقطه را عوض نکنم.باید ببینم کدام یک واجب تر است تا آن را انجام دهم.
این می شود ریشه ی انسان و شما یک دل، یک فکر و یک کاسه می شوید. درست است که امور خیلی فراوان و متشتت اند اما تو یکی هستی. و همواره یک فکر داری، این که به گناه نیفتی و واجبت را انجام دهی.
این زمینه ی رشد انسان را فراهم می کند. در عین حال به همه چیز هم می پردازد. چیزی را از قلم نمی اندازد.
