آغاز میزبانی . . .

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

حال که از خود هجرت کردی و وسعت صاحب خانه را یافتی که بی نهایت است

وقت آن است که بار دیگر به خود رجعت کنی و عمارت وجود را از نو بیارایی

حال دیگر وقت آن رسیده است که بشناسی ابعاد عمارتت را 

و شکوفا کنی گل های باغش را و جاری سازی آب رودش را و دانه بپاشی برای گنجشک های نازک دل خانه . . . .

حال دیگر وقت آن رسیده که عمارت را از هر آنچه نقش غیر دوست دارد تهی کنی

و عمارت را به دل خواه صاحب خانه تزیین کنی

و خود را آماده کنی برای میزبانی دوست و محبانش . . . 

حال دیگر عمارت رنگ و بویی دیگر به خود گرفته  و میزبان مهمانان صاحب خانه است

حواست باشد که حال باید متخلق شوی به اخلاق دوست . . .  

مگر نه اینکه دوست الگوی دوست است و هر چه نزدیکتر به هم، شبیه تر به هم

حال دیگه تو و خدا نداری، مردم خدا و مردم تو نداریم، دوست خدا و دوست تو نداریم، دشمن خدا و دشمن تو نداریم

حال دیگر هر که را دوست، دوست بدارد تو نیز باید دوست دارش باشی 

و هر که او دشمن دارد تو باید دشمنش داری . . . 

و خوان کرمش را برای هر که اندازد تو باید میزبانش باشی . . . 

و از هر که دریغ کند تو بی اجازه به سفره اش راه ندهی . . . 

وسعت سفره ی خانه ی دوست بی کران است و کار تو زین پس بیشتر . . . 

نکند که برنجانی مهمانان دوست را که خانه زین پس خانه ی اوست و تو تنها پاسدار خانه ای

حواست باشد که صاحب خانه رویت حساب ویژه ای باز کرده که مهمانانش را به عمارت دلت دعوت کرده

حواست به گل های زیبای باغش، حوض زلال آبش، ماهیان قرمز کوچکش 

و سقف بزرگ آبی رنگ آسمانش باشد که خود شب ها به ستاره های زیبایش مزین می کند

امید است که میزبان خوبی باشی و خوب پاس بداری حریم اهل حرم را و حرمت ایشان را

از امروز دیگر روحت زنده است و ان شاء الله زنده خواهد ماند . . .

از امروز دیگر عمارت دل سوت و کور و خاموش نیست . . . 

از امروز دیگر عمارت رنگ و بوی دیگری دارد . . . 

فقط،

حواست باشد به مهمانان خانه ی دوست . . . 

در پناه حق