شکر نعمت خدا

فاذا قرأت القرءان فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

هههه ما دوباره پیدامون شد. . . 

عزیزم خدا خیلی عزیزه، شکرش هم توش یه عالمه محبت و مهربونیه . . . خدا دوست داره وقتی به ما نعمتی می ده اثرش رو تو ما ببینه و همین رو هم شکر نعمتش می دونه . . . مثه مادر و پدری که برای بچه هاشون لباس خوشگل می خرن و می خوان اونا بپوشن تا دل اونا شاد بشه و یا معلمی که وقتی درس می ده دوست داره شاگرداش نمره ی خوب بگیرن تا دلش شاد بشه بالاخره این آدما بنده های همون خدان . . . 

من عاشق سوره ی ضحی ام آخه تو این سوره خدا با یه عالمه مهربونی از ته دلش با پیامبر عزیزش حرف می زنه و تهش می گه پیامبر (صل الله علیه و آله) جونم هر چی بهت نعمت دادم رو بگو " و اما بنعمه ربک فحدث" یا یه جای دیگه خدا به پیامبر (صل الله علیه و آله) می گه هر چی از قرآن برات بیان کردم رو بگو . . . 

تو آیات انتهایی سوره ی نحل هم در همین باب یه داستانه که ان شاءالله الان می گیم

خدا می گه یکی بود یکی نبود 

یه قریه ای بود که هم ایمان داشت و هم اطمینان و برای همین روزیش از همه طرف می اومد "و ضرب الله مثلا قریه کانت ءامنه مطمئنه یأتیها رزقها رغدا من کل مکان" 

بعدش این قریه به نعمت خدا کفر ورزید و خدا هم لباس گرسنگی و ترس را به خاطر چیزی که می ساختند به اون ها پوشوند "فکفرت بانعم الله فاذاقها الله لباس الجوع و الخوف بما کانوا یصنعون"

می دونید این واژه ی "قریه" جالبه . . . احساس می کنم این قریه درسته که می تونه منظور ازش مردم قریه باشه ولی خب می شه این قریه خودشم نماد یه آدم باشه  . . . یه آدم مؤمن و با آرامشی که چون یه جای کارش لنگ می زنه و اون کفران نعمته مملکت درونش به اندازه ی قریه هست یعنی هنوز بزرگ نشده که بشه امت . . .آخه اگه آیات رو ادامه بدیم تو همین سوره داریم "ان ابراهیم کان امه قانتا لله حنیفا و لم یکن من المشرکین" یعنی حضرت ابراهیم (علیه السلام) خودشون به تنهایی یه امت بودن یعنی مملکت درونشون به اندازه ی یه امت وسعت داشت آخه برای الله قانت (فک کنم با قنوت کننده نسبتی داره :)) و حنیف بودن . . تو آیه بعدیش داریم "شاکرا لانعمه اجتباه و هدیه الی صراط مستقیم" یعنی شکرگذار نعمت خدا بودن و برای همین خدا انتخابشون کردن و به راه مستقیم هدایتشون کردن . . . 

جالبه تو سوره ی حمد هم خدا "اهدنا صراط المستقیم" را با "صراط الذین انعمت علیهم" همراه کرده

و چه قدر این شکرگزاری اهمیت داره که به خاطر کفران نعمت، اون آدم مؤمن و مطمئن به جایی می رسه که رسول خدا را تکذیب می کنه و میشه جزء اهل عذاب و آدمای ظالم تو آیه 113 داریم "و لقد جاءهم رسول منهم فکذبوه فاخذهم العذاب و هم ظالمون" 

تو آیه 114 هم داریم "فکلوا مما رزقکم الله حلال طیبا و اشکروا نعمت الله ان کنتم ایاه تعبدون" جالبه یعنی شکر نعمت الله را بکنید اگه فقط خدا را می پرستید.

جالبه فک کنم از یه بزرگی شنیده بودم که می گفت کل قرآن تفسیر سوره ی حمد . . . 

 خدا در ادامه همین سوره می گه چرا وقتی می گم یه چیزی حرامه حلالش می کنید و وقتی می گم حلاله حرامش می کنید؟!

تو سوره ی انعام خدا ناراحتیش رو از یهودیا که حلال خدا رو حرام کردن نشون می ده تو آیه 146 می گه و "علی الذین هادوا حرمنا کل ذی ظفر و . . . .ذلک جزیناهم ببغیهم و انا لصادقون" یعنی فقط و فقط بر یهودیا یه چیزای اضافه ای رو هم حرام کردیم اینم به خاطر اینه که کفران نعمت کردن و ما بهشون گفتیم حلاله استفاده کنید ولی خودشون حرام کردن، حالا که این کار رو می کنن حقشونه . . . این دفعه ما خودمون می گیم اینا بر شما حرامه . . . .

اسراف هم یه جور کفران نعمته آخه وقتی خدا یه نعمت به بنده اش می ده می خواد اون نعمت رو به طور تمام و کمال استفاده کنه حالا وقتی اون بنده ریخت و پاش می کنه و یه سری از نعمتا رو نه تنها استفاده نمی کنه بلکه هدرشون هم می ده خدا ناراحت می شه 

و البته گاهی هم ما وسیله ی رسوندن نعمت می شیم به بقیه و اگر این نعمت نرسونیم خدا از ما می گیرتش مطمئنم آیه ای با این مضمون رو تو قرآن خوندم ولی الان نمی دونم کجا بود . . . تو نهج البلاغه هم امام علی (علیه السلام) به همین مضمون حدیثی گفتن

خداوند بندگانی دارد که برای بهره مندی دیگران به آنان نعمت هایی داده است. آن نعمت ها را تا زمانی که بخشش می کنند در اختیارشان می گذارد و آنگاه که از بخشیدن دریغ کنند، از آنان بگیرد و به دیگران بسپارد. . . ولی نمی دونم کدوم حکمته . . . 

در پناه حق