آغاز سفری نو

بسم الله الرحمن الرحیم

حال دیگر باید در چشمه ی وجود، روی و روح خود را غسل دهی تا تار و پودت از هم گسسته شود و حل شوی در آب . . . 

و جریان یابی در زمین تا شاید به دریا رسی و بخار شوی و سر به کوی دوست بری . . . 

حال دیگر باز هم مسأله، مسأله ای دیگر است. . . 

حال دیگر سفری در پیش است و این سفر فرق می کند با تمام سفرهای پیشین . . .

در این سفر، خود را باید بگذاری و بروی . . . 

این سفر، سفر از خود گذشتن است . . .

هجرتی است از کسره به فتحه . . . 

اسباب سفر آماده شده و گاه گاه رفتن است . . . 

می دانم سخت است. . . گذر از خود سخت ترین چیز است . . . حال دیگر حتی هم دمت خودت هم نیستی . .  .

حال دیگر خودت هم معنایی نخواهی داشت . . .

امکان بازگشت هم دیگر وجودی ندارد چراکه راه یک طرفه است رو به سوی کوی دوست . . .

حال که صاحب خانه به خانه آمده و با تمام عظمتش، کوچک خانه ی تو را برگزیده . . .

رسم مهمان نوازی این است که دل دهی به صاحب خانه . . .

حال دیگر ابعاد خانه ات، تار و پود دیوارهایش باید از هم بگسلد تا وسعت یابی و بزرگ و بزرگ تر شوی . . .

تا صاحب خانه نرنجد از کوچکی خانه ات و بزرگی خود . . . 

بگذر عزیز من، از خود بگذر و برای این گذشتن هم استعانت از صاحب خانه را از یاد مبر . . . 

آعازی سفری نو در پیش است . . . 

کاروان آهنگ رفتن کرده . . .

هم رهان بسم الله