پیوست دو پست قبلی (سکانس فیلم)

یادم می یاد با رفقا اول سال رفته بودیم تئاتر شب آفتابی اون جا رفیقمون می گفت اینا اجرایی شون خیلی قویه خیلی زود و با مهارت خاصی صحنه ها عوض می شه. 

حالا هم ما می گیم اجرایی خدا هم خیلی قویه صحنه ها خیلی خیلی باحال عوض می شن یعتی اصلا نمی فهمی که آدما دارن چه جوری رفت و آمد می کنند و صحنه هات چه شکلی عوض می شه همه دیالوگ هاشون را هم عالی می گن. 

خیلی جالبه آدمی که تلویزیون نگاه می کنه فقط صحنه ها را می بینه ولی خود بازیگر تموم دوربین ها، میکروفن ها، کارگردان، فیلم نامه نویس، طراح صحنه و عوامل را می بینه خلاصه یعنی یه طرف صحنه ی نمایشه و یه طرف پشت صحنه و اون رو هر دوش اشراف داره. 

ولی خب این دلیل نمی شه تو بازیش گریه نکنه، شادی نکنه، ناراحت نشه و . . . حتی گاهی چنان غرق بازیش می شه که توجهی به پشت صحنه نمی کنه گاهی هم برای اون نقشه احساس ناراحتی می کنه و یا وقتی از بخشی از فیلم نامه بدون توجه سایرین آگاه می شه شاید عصبانی شه ولی خب چه کار می شه کرد اون باید نقش خودش را خوب ایفا کنه و کاری به بقیه و نقش های اونا و . . . نداشته باشه . . . 

دیروز نمی دونم چرا ولی بدجوری داشتم احساس می کردم که گویا تمام بازیگرا دارن به دستور خدا یه صحنه ی جدید ایجاد می کنن و می خوان ما یه نقش جدید بازی کنیم یه نقشی که هیچ وقت دوست ندارم بازی کنندش باشم.  نمی دونم روحم یه چیزهایی را باز می دونه که ما . . . .

خلاصه امیدوارم خدا به خیر بگذرونه ولی دوست داشتم هیچ آدم شناسی تو این فیلم نامه بازی نمی کرد ولی به کارگردان فیلم اعتماد کامل داریم و می دونیم حواسش بهمون هست.  . . . تا حالا که جز خوبی از خدا ندیدم . . . . خدایا کمک کن شرمندتون نشم. . . .

در پناه حق