درود و دو صد بدرود

هههههههههههههه یه زمانی با خودمون می گفتیم چرا بعضی از نویسنده ها آخر عمرشون تموم نوشته هاشون را می سوزوندن، بزرگی نقل کرده بود چون نوشته را هر کاری کنه تعبیرای مختلفی میشه ازش کرد و چون فرد می دونه که بعد از فوتش دیگه نمی تونه از خودش دفاع کنه صلاح را بر این می دونه که وقتی نوشتش چند پهلو و ممکن باعث کج فهمی بشه همون بهتر که بعد از مرگ حالا که حسنات باقی نمی ذاره سیئات باقی نذاره. 

ما نیز خوب که با خودمون فک می کنیم می بینیم اولا بیرون کشیدن یه آیه بدون آوردن ماقبل و مابعد ممکنه باعث کج فهمی بشه مثلا نماز نخونید در حالت تنبلی وقتی فقط اولش آورده بشه و تنبلیش نیاد چی که سبب نمی شه. کتاب هم همین طوره گاهی نویسنده یه عالمه متن می یاره تا به یه چیز به یه هدف برسه ولی وقتی فقط کلام آخر آورده بشه و آیات و روایت قبلی آورده نشه بازم موجب کج فهمی می شه. 

می مونه شعرای مندر آوردی ما که اونم هیچ ارزشی نداره و بازی با کلماته که همه بلدن. 

خلاصه به خاطر کج فهمی اولی و ثانیا با ارزش بودن هم وقت خود ما و هم مخاطب محترم زین پس از نوشتن خودداری می کنیم. (ای بابا . .  . من نمی دونم کی از این کار دست بر می داری؟ وبلاگ خودمه دلم می خواد) شرمنده نزاعی درونی بود ما بین دو خود. 

دیگه خوبی بدی دیدین خوندین تقصیر خودتونه می یاست نخونید :)

این جا را هم فعلا فکری به حالش نکردیم که باز بمونه بسته بشه یا آتیش بگیره :)

خلاصه در پناه حق