راه گم کرده

اماما چونان انسانی که راه گم کرده و در وادی ظلمانی بیابان است آن گاه که کور سوی نوری، شهابی، در آسمان رخ می نمایاند راه می روم و آن گاه که شب فروغ خود را دریغ می کند می ایستم و به انتظار شهابی دیگر در ظلمات ترس در خود فرو می روم. 

اماما چگونه این حال بر من حادث شده در حالی که خود نه تنها خوب می دانم بلکه اقرار می کنم که مرا نه توان مصلح فی الارض شدن است و نه ایمان من بر مردمان کردگار پاکت رجحان دارد و نه در آن اندازه ام که در خلوت دل خود مونس دیگری را جز خدای خود یابم. 

اماما دانم که خود به بیابان زده ام ، چرا که موسی (ع) کلیم در بیابان، در ظلمات شب و او نیز به امید یافتن نور، خدای خویش را یافت. 

اماما من نیز با عصای شبانی ام آمده ام با تمام وجود بی وجودم آمده ام با تمام هستی ام آمده ام به انتظار یافتن نور. . . آمده ام که نعلین از پا درآورم، هستی ام را به صاحب هستی دهم و در نیستی خود هستی یابم. . .

اماما آمده ام تا جام اکسیر جاودانگی را از خدای خویش به تحفه برم، آمده ام تا روح خویش را با زندگانی پیوند دهم و دل خویش را آشیانه ی ستاره ی قطبی بیابان سازم تا هیچ گاه دیگر گم گشته و حیران در وادی بیابان به سر نبرم. . . .

اماما من به امیدی به این بیابان آمده ام و سزایم نیست حال که قالب تهی کرده و ناامید از ماسوا الله سر به کوی دوست گذاشته ام دست تهی و دل غمگین به آشیانه ام باز گردم. . .

اماما تو خود دانی که این بیابان خوار دارد، درنده دارد و . . .

اماما مرا تنها راه به کوه امن نتوان پیدا کردن . . .

اماما؛ امام راهم باش و خود مرا به خدایم برسان که مرا دیگر نای فغان برآوردن در دل شب نیست . . .

من جاهد فینا لنهدینهم سبلنا